آسیب شناسی کشتی های محمد نخودی در جهانی آلبانی/ضعف اساسی در خاک

به گزارش صدای کشتی گیران آزادکار ایران در مسابقات جهانی اوزان غیر المپیکی شروعی طوفانی داشتند. در تایم اول بدون اشتباه ظاهر می شدند، اما متأسفانه هرچه زمان به سمت پایان می‌رفت، ضریب اشتباهات بیشتر می‌شد. بدن‌ها رو به تحلیل می‌رفتند و به نظر می‌رسید کشتی‌گیران در شرایط لاکتیک هیچ برنامه‌ای نداشتند. ارتباط با کادر فنی قطع شده بود و سیستم‌های عصبی برای دریافت سیگنال‌های مربیان به کلی از کار افتاده بود. گاهی مربیان نیز محو هنرنمایی حریفان شده بودند. خستگی در چهره سرمربی تیم ملی به وضوح از بابت سه یا چهار روز درگیری در مسابقات امیدها و با توجه به نتایج درخشان به چشم می‌خورد.

محمد نخودی، بعد از کشتی درگیرانه با جردن باروز، در سه الی چهار ساعت باقی‌مانده به مبارزه نیمه‌نهایی نیاز به ریکاوری و بازگشت مناسبی داشت. برای اینکه نخودی به مرحله نیمه‌نهایی به بهترین شکل وارد شود، باید یک تیم کامل شامل فیزیوتراپ، پزشک تغذیه، ماساژور و روان‌شناس او را همراهی می‌کردند؛ کاری که روس‌ها، آمریکایی‌ها و ژاپنی‌ها به خوبی انجام می‌دهند.
نخودی، کشتی‌گیری با تجربه و دارنده سه مدال از مسابقات جهانی، مانند اکثر نخبگان ما در خاک‌نشستن مشکل دارد و به راحتی با فیتله‌های متوالی از حریف گرجی عقب افتاد. او تمامی اندوخته‌های خود را که با تلاش‌های بی‌نظیرش کسب کرده بود، در یک دقیقه پایانی به هراج گذاشت و دو امتیاز عقب افتاد. اگرچه می‌توانست با کسب دو امتیاز نتیجه را تغییر دهد.
متأسفانه عدم اعتماد به نفس و نبود روحیه جنگیدن تا آخرین لحظه هنوز در کشتی‌گیران ما نهادینه نشده است.
او علیرغم شایستگی، به مدال برنز رسید، اما کمترین حق او مدال طلا در این دوره از مسابقات بود.