تختی، فراموش شدنی نیست

یک: هر سال به تبعیت از منطق تقویم به یک روز خاص برای جامعه کشتی می رسیم. برای خیلی ها تکراری شده است، از نسلی به نسل دیگر. داستانی که سینه به سینه نقل می شود، اما این بازگویی با ورزش و با پهلوانی پیوند عمیق و ناگسستنی خورده است. این روزها عقربه های ساعت خود را لنگ لنگان به روز موعد می رسانند که در افسونگری چهره اش، اندوه جانکاه به صورت پنهان نقاشی شده است. آرام آرام با گام های خسته می رود تا با افشاندن هزاران درد انباشته شده با این روز ارتباط برقرار کند. شبیه همان یکشنبه غم انگیز هفدهم دی ۱۳۴۶ که پهلوان غلامرضا تختی برای همیشه چشم هایش را بست و رخ در نقاب خاک کشید.

دو: ۵۶ سال از فراق مرد بی تکرار تاریخ کشتی ایران زمین می گذرد و در این ایام هر آنچه درباره شخصیت، زندگی و خاطره های او باید گفته می شد، انجام شده است. اما بازهم وقتی به روز سالمرگش می رسیم، امکان ندارد اثری از نام پرآوازه، مرام و مسلک او در لابه لای صفحه های روزنامه، رسانه های مکتوب و شبکه های اجتماعی دیده نشود. ضرورتی ندارد با رنگ و لعاب دادن به چگونگی رفتنش از این دنیا پرداخته شود، چراکه این سفر پرابهام دردی را معالجه نمی کند. هیچ گاه زیستن این پهلوان وارسته و بی همتا کم فروغ نمی شود و رمز و راز جوانمردی اش هیچ وقت اسیر جبر زمان نخواهد شد.

سه: چهره ای که نمادی فاخر برای میراث فرهنگ پهلوانی در تاریخ معاصر این سرزمین بوده و خواهد ماند، هرگز رنگ تباهی به خود نخواهد گرفت. تختی آن گونه زیست که جایگاه ماندگاری در بطن ذهن و کالبد جامعه داشته باشد و مرور طریق زندگی اش هرازگاهی تلنگری باشد برای همگان. ما این روزها جای خالی خصایل پهلوانی او را در دنیای پیرامون مان بیشتر احساس می کنیم. خصایصی که باید سرلوحه قرار بدهیم. اسطوره شدن و جاودانگی نام تختی مهم تر از پایان داستان زندگی اش است.