زنده یاد بلور مربی حماسه ساز

یونس همیالی- بیش از نیم قرن پیش در المپیک 1956 ملبورن و جهانی 1961 یوکوهاما، پرچم سه رنگ کشورمان با شکوهی خاص به سَماع و دست افشانی درآورد با هدایت مُدبرانه اش!

خوش رنگ ترین مدال ها را برروی سینه های خوش نام ترین بچه هایش نشاند تا ملتی را در قحطی شادی بر فراز قُله های جلال گسیل دهد.هنوز بعد از چندین دهه چنین افتخاراتی حسرت به دل ماندۀ برای جماعت کُشتی آزاد، چه بسا به خوابشان هم نیامدۀ این آرزو!
اسدالله(کشتی گیر)، قدرت الله(سرهنگ ارتش) و حبیب الله(سرمربی تیم ملی، رئیس فدراسیون کُشتی، بازیگر، مسئول حراست رادیو) فرزندان مَش رحیم نقال؛ مرشد رحیم ناطقی‌ زاده در قهوه‌خانه زیر بازارچه قوام ‌السلطان، چه حماسه هایی پشت حماسه بر زبان جاری می نمود، چه «سهراب‌کُشی» راه می‌انداخت. حبیب دوران نوجوانی غم از دست دادن پدر را چشید و به خاطر مخارج زندگی دست از تحصیل کشید. نزد پهلوان میرزا عباس صدری معروف به «شیشه ‌بُر» مشغول به کار شد و همزمان الفبای کُشتی را نزد وی فرا گرفت. سال ۱۳۱۸ اولین دوره مسابقات قهرمانی کشور، در دو رشته کُشتی آزاد و فرنگی روی سکوی قهرمانی ایستاد
اواخر دهه بیست، بدلیل اتهام عضویت در حزب توده از سوی رژیم وقت به مدت چهار سال به قزوین تبعید شد؛ این «مربی نفی بَلَد» عشقش سوختن بود و هنرش ساختن و پرداختن، با پرورش و تربیت سلحشوران و جنگاورانی همچون؛یعقوبی، بابا اولادی، عباسی، باقرآبادی،شیخی و… طی چند سال افتخار در قهرمانی کشور، چشم‌های همه بدخواهان و بداندیشان گِرد کرد و از حدقه بیرون کشید.
وقتی دوباره به صحنه بازگشت، قولش را داد که حاصل تجارب، دستاوردهای باارزش و گرانبهایش در این عرصه، سه‌جلد کتاب نفیس به رشته تحریر درآورد؛ یکی فنون کُشتی، دیگری در مورد پوریای ولی و آن یکی راجع به استادان کشتی این سرزمین. اما پهلوانی با آن قدرت سخنوری، شاهنامه‌خوان، با آن هیبتش اَجل مهلتش نداد که اهدافش را به سرمنزل مقصود برساند؛ تنها کتاب «فن و بندهای کُشتی» پیاده نمود و به چاپ رساند.