نقش پررنگ “اریکان” و “ورشنین” در ورزش اول ایران

“اریکان” پیش قراول خارجی ها

کاروان کشتی ایران، اولین حضور المپیکی خود را در بازی های ۱۹۴۸ لندن تجربه کرد. پیش از مسابقات یاد شده، مردم کوچه و بازار، تعریفشان از کشتی و کشتی گیر، متفاوت با تعاریف امروزی بود و کشتی دوستان، علایق خود را در گودهای زورخانه جستجو می کردند و چهره هایی چون سید حسن رزاز، یزدی، ممصادق بلورفروش و … الگوی آنها بشمار می آمدند.

این در حالی بود که کشورهایی چون سوئد، ترکیه، ژاپن، شوروی، بلغارستان و … فعالیت خود در “کشتی نوین” را جدی گرفته و قهرمانان بین المللی خود را به دنیای ورزش معرفی کرده بودند.

در این میان “صائیم بک اریکان” مربی خوش ذوق ترکیه ای، موهبتی بود که نصیب ورزش ایران شد و در واقع، اریکان را می توان اولین مربی کشتی نوین کشورمان بشمار آورد؛ چرا که به اصرار او تشک های برزنتی کشتی در سالن های ورزشی پهن شد و بسیاری از پهلوانان زورخانه ای، با مشاهده این تغییرات، سودای قهرمانی و جهانی شدن در سر پروراندند و از گود زورخانه به تشک های کشتی نقل مکان کردند.

اریکان تیم اعزامی به بازی های المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی را رهبری کرد و موفق شد اولین مدال های المپیکی تاریخ کشتی ایران (دو نقره و سه برنز) را پیشکش ورزش اول کشورمان کند.

در آن مسابقات، حبیب الله بلور دستیار اریکان بود و بعدها خود به عنوان سرمربی، بهترین نتیجه تاریخ المپیک ها را در ۱۹۵۶ ملبورن خلق کرد.

پرونده “حضور موفق مربیان خارجی در تیم های ملی کشتی آزاد” پس از اریکان برای همیشه بسته شد و بجز آندر برگ سوئدی که چند صباحی در سالن هفتم تیر به کار مربیگری پرداخت، چهره دیگری وجود ندارد که بتوان از او یاد کرد.

“پرتره تختی” بهترین هدیه گوالویچ به کشتی ایران!

“آندره گوالویچ” نامی است آشنا در تاریخ ورزش و هنر این مرز و بوم. این مربیِ هنرمند، زاده شمال ترکیه بود. تا سن سه سالگی در شهر سلماس آذربایجان زندگی کرد و سپس به همراه خانواده اش به روسیه تزاری نقل مکان کرد.

در سنین نوجوانی دوباره راه ایران را در پیش گرفت و به فعالیت در رشته کشتی فرنگی پرداخت و سالها بعد که دوبنده خود را آویخت، به عنوان یک مربی دلسوز به آموزش کشتی فرنگی روی آورد و سالها روی تشک های کشتی به تمرین جوانان پرداخت.

اما از آنجا که گوالویچ نقاشی زبردست بشمار می رفت و جوایز بسیاری را در عرصه های بین المللی از آن خود کرده بود، هیچگاه از رشته هنری مورد علاقه اش فاصله نگرفت و جالب آنکه او خالق پرتره زیبایی از غلامرضا تختی است.

به هر روی، گوالویچ را باید یکی از قدیمی ترین آموزگاران کشتی فرنگی در ایران بشمار آورد.

“ورشنین” برای کشتی فرنگی غنیمت بود

هرگاه سیر پیشرفت کشتی فرنگی ایران مورد نقد و بررسی قرار می گیرد،باید اشاره ای هم به نام “گئورگی ورشنین” روس شود.

این مربی روس که در کشتی کشورش چهره ای شناخته شده بشمار می آید، اوایل دهه ۹۰ میلادی با حضور در راس تیم ملی کشت

ی فرنگی کشورمان فرهنگ تمرینات را تغییر داد و اطلاعات فرنگی کاران را به میزان زیادی ارتقا داد و مسئول تیمی بود که توسط رضا سیمخواه مدال نقره مسابقات جهانی ۱۹۹۱ وارنا را از آن خود کرد.

تا قبل از آغاز فعالیت ورشنین در کشتی فرنگی، نقاط ضعف فرنگی کاران ایرانی بسیار مشهود بود و او با اشراف به این موضوع، هم نوع تمرینات را تغییر داد و هم کارهای زیرپایه ای و اصولی را در برنامه ملی پوشان گنجاند.

ورشنین گرچه چند سالی به فعالیت خود ادامه داد، اما از انجا که کشتی گیران رده سنی بزرگسالان را در اختیار داشت و لازمه ایجاد تغییر و تحول، در اختیار داشتن کشتی گیران از سنین پایین است، نتوانست شاهد مدال آوری فرنگی کاران در مسابقات جهانی و المپیک باشد.

با این وجود اثراتی که او در کشتی فرنگی ایران گذاشت، سال ها بعد منجر به درخشش نسلی شد که در زمان فعالیت ورشنین کشتی گیران رده سنی نونهالان و نوجوانان را تشکیل می داد.

جالب آنکه این پیرمرد دانای روس، سال گذشته در خلال برگزاری مسابقات کشتی آزاد جام یارگین، به خبرنگاران ایرانی گفت که هنوز هم مایل به فعالیت در کشتی ایران است.

بابالاریان آش دهن سوزی نبود

چند سال قبل از روی کار آمدن محمد بنا، یکی مربی ارمنی بنام آرمن بابالاریان به همکاری با فدراسیون کشتی پرداخت و در تیم ملی کشتی فرنگی کشورمان مشغول بکار شد.

حضور بابالاریان در کشتی فرنگی ایران تداوم چندانی نداشت و ظاهرا فرنگی کاران علاقه چندانی به همکاری با او نداشتند.

به همین خاطر تنها می توان از “صائیم بک اریکان” و “گئورگی ورشنین” به عنوان تاثیر گذارترین مربیان تاریخ کشتی آزاد و فرنگی ایران یاد کرد؛ که البته در بررسی کارنامه مربیان داخلی به این نتیجه می رسیم “وطنی” ها عملکردی به مراتب بهتر از همتایان خارجی خود داشته اند.