پاریس پنجره ای رو به آرزوهای ورزش ما

به گزارش صدای کشتی، بسیاری از مردمان این گیتی آرزوی سفر به چنین شهری را دارند؛ شهری که به مد و فرهنگ، شهرنور، عشق و روشنفکری نیز معروف است. از جزییات تا کلیاتش را می توان با مهرورزی دوست داشت. می توان در خیابان شانزه لیزه بهشت روی زمین قدم زد و در رستوران ها و کافه هایش در افق نگاه شان رقصید. در میدان کنکورد ایستاد و تجسم نمود که چگونه آنتوان لاوازیه کاشف اکسیژن، لویی شانزدهم از پادشاهان فرانسه و ماری آنتوانت آخرین ملکه این کشور به زیر گیوتین رفتند یا به میدان شان دو مارس سری زد که در افسونگری چهره اش حزنی غریب نقاشی شده است که شاهد قتل عام مردم در جریان انقلاب کبیر بود. باید به پرلاشز رفت و از نزدیک مشهورترین گورستان جهان را دید. باید دید چطور اساطیر درخشان ادبیات و هنر این سرزمین همچون؛ آلفرد دوموسه، انوره دو بالزاک، ژان دولا فونتن، ادیت پیاف و نام آوران دیگری که روزگاری به دیگر ملت ها فخر می فروختند، این گونه خواب ابدی را می گذرانند. صادق هدایت و غلامحسین ساعدی دو نویسنده برجسته تاریخ معاصر ایران در این مکان سر بر بالش آرامش گذاشتند.

هرگاه سخنی از میزبانی فرانسه در عرصه ورزش در کوچه و خیابان های وطن مان به میان می آید بی درنگ ذهن و قلب همگان به سمت و سوی رقابت های جام جهانی فوتبال ۱۹۹۸ می رود؛ جایی که تیم فوتبال ایران با مربیگری جلال طالبی در یک دیدار تاریخی توانست با گل های حمید استیلی و مهدی مهدوی کیا از سد ایالات متحده امریکا عبور کند. اما در صحنه کشتی این سرزمین دو بار میزبان گوش شکسته های کشورمان بوده است؛ نخستین بار جهانی ۲۰۰۳ در شهر کرتیل بود که تیم کشتی فرنگی با چهره هایی نظیر: حسن رنگرز، علی اشکانی، پرویز زیدوند، شهرام طاهرزاده، بهروز جمشیدی، مسعود هاشم زاده و علیرضا غریبی با هدایت رضا سیم خواه توفیقی کسب نکرد. دومین بار پس از چهارده سال ناقوس کلیسای نوتردام (سوژه داستان های ویکتور هوگو) شهر پاریس همزمان با مسابقات کشتی نواخته شد و تیم ایران در کشتی آزاد با تک مدال طلای حسن یزدانی و در فرنگی با سه مدال برنز محمدعلی گرایی، سعید عبدولی و حسین نوری به کار خود پایان داد و در جایگاه سوم تیمی قرار گرفت.

رقابت های المپیک، بزرگ ترین جشنواره ورزشی است که معیار همه دنیا می باشد و کارنامه همه در این عرصه با آن سنجیده می شود. رسیدن به این آوردگاه آرزوی هر ورزشکاری است و دست یافتن به مدال آن را رسیدن به قله می توان توصیف کرد. این بار هم در پاریس مانند یک سنت همیشگی تمام نگاه ها به سمت کشتی آزاد و فرنگی دوخته شده است که بتوانند با مدال های رنگارنگ دل هموطنان را شاد و لبخندی از جنس بلور برای چهره آنها نمایان کند. امیدواریم که گل هایی که در کنار خیابان های شهر پاریس می رقصند به استقبال کاروان ورزش ما بیایند.